Fotografeer een fiets is de opdracht van de fotoclub

Een aantal dagen ben ik aan het nadenken hoe ik met deze opdracht aan de slag ga. En in dezelfde week zie ik een aantal keren een verlaten kinderfietsje staan. Het kwartje valt nog niet, tot ik vanochtend ga wandelen en dit mooie fietsje zie staan.

In mijn geheugen ging er een luikje open en was ik weer de 4-5 jarige die op het grote plein voor de wasserette, waar mama de was aan het doen is, aan het spelen is. Een van de meisjes had een fietsje en toen ik haar zag fietsen wist ik het meteen; dat kan ik ook en dat wil ik ook. Maar ja hoe maak je aan je moeder duidelijk dat je kunt fietsen als je zelf geen fietsje hebt? Toen ze haar fietsje neerlegde; zoals de fiets vanmorgen lag, ben ik erheen gerend erop gestapt en zoals ik zo zeker wist dat ik kon fietsen ben ik erop weg gefietst. Achter mijn rug begon ze natuurlijk te huilen en dat vond ik niet leuk, dus snel trapte ik naar de wasserette, begon naar mama te roepen en te zwaaien en fietste weer naar het meisje terug.

“Zo, mama weet nu dat ik kan fietsen!” Dat was nodig want dan zou ik met een rotsvast vertrouwen in mijn logica, toch zeker ook een fietsje krijgen. Als 5-jarig meisje leerde ik de les; volg je gevoel en doe wat je wilt doen, je kunt het. En gelukkig voor mij volgde het fietsje niet veel later ook.

Fast forward naar 2006

in een training heb ik weer zo’n bliksemgevoel; dat wil ik ook, dat kan ik ook; trainer zijn. En in 2007 begon ik als trainer coach. En nog steeds ben ik gelukkig met deze keuze. Met vertrouwen in mezelf dacht dat ik het kon en dat blijkt ook zo te zijn.

Toch weet ik van de werkzoekende die ik naar een nieuwe baan mag coachen dat dit vaak een lastige keuze is. Soms weten we niet goed wat we echt willen, of we durven er niet aan toe te geven. Of we hebben verplichtingen en verantwoordelijkheden aan hypotheek, gezin enz. die onze keuzes beïnvloeden. En dan hebben we het nog niet over de mensen die keuzes gemaakt hebben om in ouderlijke voetsporen te treden, of dat te doen wat hun ouders niet konden doen of graag hadden willen doen. Best een last om het leven van een ander te leiden.

We zijn zo goed in het zorgen voor anderen dat we daarbij onszelf zomaar (kunnen) vergeten. Kiezen voor jezelf is ook kiezen voor het geluk van je directe familie.

Wil jij kiezen voor jezelf?

Ben je zoekende naar je volgende stap? wees welkom! Fietsen we samen een stukje op naar je nieuwe toekomst.